Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie

z 9 lipca 2025 roku

Pozwem z 9 grudnia 2024 roku powódka A. S. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 92.346,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 9 lipca 2024 roku do dnia zapłaty. Ponadto, powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na uzasadnienie swojego żądania powódka wskazała, że przedmiot niniejszej sprawy stanowi odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego z tytułu świadczenia ochrony ubezpieczeniowej dla radcy prawnego P. L. w związku ze świadczeniem przez ubezpieczonego pomocy prawnej na rzecz powódki. Zdaniem powódki radca prawny P. L. ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę wyrządzoną w związku z nienależytym świadczeniem jej pomocy prawnej w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o przeliczenie wysokości zasiłku chorobowego za okres od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku. W jej ocenie ubezpieczony u strony pozwanej radca prawny nie dochował wymaganej staranności i sumienności przy prowadzeniu jej sprawy, najpierw sporządzając i wnosząc imieniem powódki środek odwoławczy obarczony istotnymi brakami formalnymi (bez dołączenia stosownego dokumentu potwierdzającego umocowanie do działania w sprawie), a następnie odstępując od podjęcia działań mających na celu uchylić skutki wcześniejszego błędu, co doprowadziło do prawomocnego zakończenia sprawy bez merytorycznego rozpoznania jej przez Sąd. Powódka podkreśliła, że na skutek niedochowania należytej staranności przy prowadzeniu sprawy, a w konsekwencji nienależytego wykonania umowy przez radcę prawnego P. L., poniosła ona szkodę w wysokości 92346,80 zł, co stanowi równowartość utraconego przez powódkę świadczenia chorobowego za okres od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku, jaka zostałaby na jej rzecz zasądzona, w przypadku rozpoznania przez Sąd odwołania od decyzji ZUS z 4 lutego 2022 roku. Wskazała przy tym również, że strona pozwana jako podmiot, który przyjął na siebie zastępczą odpowiedzialność za ubezpieczonego w ramach świadczenia ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej zobowiązana jest do zapłaty na jej rzecz wskazanego odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 34 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na uzasadnienie swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że roszczenie powódki jest w całości bezzasadne. Zakwestionowała przy tym istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zarzucanym przez powódkę nieprawidłowym działaniem radcy prawnego P. L. a poniesioną przez nią szkodą. W ocenie strony pozwanej z dokumentów załączonych do pozwu nie wynika, że normalną, oczywistą i logiczną konsekwencją działania ubezpieczonego było powstanie szkody w majątku powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (uprzednio (...) S.A.) zobowiązała się do świadczenia w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa ochrony ubezpieczeniowej od zawodowej odpowiedzialności cywilnego Ubezpieczonego, tj. radcy prawnego P. L., na mocy umowy generalnej zawartej przez Krajową Izbę Radców Prawnych w sprawie programu ubezpieczeniowego dla radców prawnych z 11 grudnia 2019 roku zawartej przez Krajową Izbę Radców Prawnych na okres od 1 stycznia 2020 roku do 31 grudnia 2022 roku. Ubezpieczony radca prawny P. L. wykonuje zawód radcy prawnego i jest wpisany na listę radców prawnych Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. pod numerem (...) (...). Prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) Radcy Prawnego, NIP: (...).

(okoliczności bezsporne)

A. S. była w okresie od 1 września 2008 roku do 30 kwietnia 2018 roku zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) sp. z o.o. w W., gdzie zajmowała się sprzedażą oprogramowania. W II półroczu 2016 roku osiągnęła 527,8% założonych planów sprzedaży, co upoważniało ją do uzyskania premii w wysokości 784.357,15 zł, jednakże wypłacono jej premię w niższej wysokości, tj. w kwocie 550.293,13 zł, kwestionując jej rolę w zawieranych transakcjach i obniżając premię do wysokości 300%.

A. S. przebywała na zwolnieniu lekarskim od 1 lipca 2017 roku do 28 grudnia 2017 roku. W okresie od 1 lipca 2017 roku do 2 sierpnia 2017 roku zostało jej wypłacone wynagrodzenie chorobowe, natomiast od 3 sierpnia 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku otrzymywała zasiłek chorobowy. Decyzją ZUS z 5 września 2018 roku ustalono, że: premia sprzedażowa (...) oraz bonus „cash retention” oraz diety ponadnormatywne stanowią podstawę wymiaru zasiłku chorobowego od 3 sierpnia 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku; podstawę wymiaru zasiłku za ten okres stanowi kwota 66704,10 zł, stawka dzienna zasiłku w wysokości 80% podstawy wymiaru wynosi 1778,78 zł. Organ rentowy zobowiązał jednocześnie I. do przeliczenia zasiłku chorobowego za wskazany okres z uwzględnieniem podanej podstawy wymiaru i dokonania wypłaty wyrównania świadczeń wraz z należnymi odsetkami. Pozwem z 7 czerwca 2019 roku A. S. zainicjowała postępowanie przeciwko (...) sp. z o.o. w W. o zapłatę na jej rzecz kwoty 234.064,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty tytułem niewypłaconej części premii oraz kwoty 5.388,94 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 484.473,56 zł za okres od 11 stycznia 2017 roku do 9 marca 2017 roku.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie – VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 2 lutego 2021 roku, sygn. akt (...) uwzględniono powództwo A. S. w całości. I. dokonał na rzecz A. S. wypłaty zaległej premii sprzedażowej, stosownie do powyższego wyroku. Dodatkowo, pismem z 26 kwietnia 2021 roku, I. skierował do ZUS zapytanie, czy w związku z decyzją ZUS z 5 września 2018 roku, I. powinien ponownie przeliczyć podstawę wymiaru zasiłku z uwzględnieniem kwoty wypłaconej na podstawie wyroku. 9 lipca 2021 roku A. S. skierowała pismo ogólne do ZUS, w którym poprosiła o informację dotyczącą ponownego przeliczenia zasiłku chorobowego w okresie od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku zgodnie z wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt (...). W odpowiedzi z 13 sierpnia 2021 roku ZUS wskazał, że brak jest podstaw do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego w okresie od 3 sierpnia 2017 roku do 29 grudnia 2018 roku, gdyż podstawa wymiaru zasiłku chorobowego za ten okres została ustalona decyzją ZUS z 5 września 2018 roku, od której A. S. nie złożyła odwołania, wobec czego decyzja stała się prawomocna. ZUS powołał się przy tym na art. 67 ust. 4 ustawy z 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. ZUS wskazał, że tożsamą informację przekazał płatnikowi składek – (...) sp. z o.o. w W. pismem z 14 maja 2021 roku.

Zdaniem A. S. w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego zmianie uległo jej średnie miesięczne wynagrodzenie, a w konsekwencji podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, w związku z czym zdecydowała się ona na złożenie stosownego wniosku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przeliczenie wysokości należnego jej zasiłku chorobowego. A. S. zdecydowała się na skorzystanie w tej kwestii z pomocy fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego P. L.. 20 stycznia 2022 roku A. S. zawarła z radcą prawnym P. L. umowę, której przedmiotem było świadczenie usług pomocy prawnej w sprawie o przeliczenie wysokości zasiłku chorobowego A. S. za okres od 1 lipca 2017 do 29 grudnia 2017 roku. Zawierając umowę A. S. udzieliła radcy prawnemu pełnomocnictwa, którego zakresem objęte zostało reprezentowanie A. S. „(…) w postępowaniach administracyjnych przed wszystkimi organami oraz w postępowaniu sądowoadministracyjnym przed właściwym wojewódzkim sądem administracyjnym oraz przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, we wszelkich sprawach mających na celu ustalenie wysokości świadczenia – zasiłku chorobowego za 2017 roku oraz wypłatę należnego zasiłku chorobowego za 2017 rok”. Pismem datowanym na 27 stycznia 2022 roku (data prezentaty 31 stycznia 2022 roku) A. S. zastępowana przez radcę prawnego P. L. wniosła do ZUS na podstawie art. 83a ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych o ponowne ustalenie wysokości świadczenia – zasiłku chorobowego – za okres od 3 stycznia 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku, ustalonego w decyzji ZUS z 5 września 2018 roku.

(dowód: wyrok SO w Krakowie 2 lutego 2021 r. z uzasadnieniem, sygn. (...), k. 37-48, pełnomocnictwo dla r.pr. P. L. z 20 stycznia 2022 r., k. 36, decyzja ZUS z 5 września 2018 r., k. 116-119, pismo (...) sp. z o.o. w W. do ZUS z 26 kwietnia 2021 r. k. 12, pismo ogólne A. S. do ZUS z 9 lipca 2021 r., k. 121-122, odpowiedź ZUS z 13 sierpnia 2021 r., k. 123, pismo ubezpieczonego do ZUS z 27 stycznia 2022 r., k. 124-126)

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 4 lutego 2022 roku, znak (...) uznano, że roszczenie o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru oraz wysokości zasiłku chorobowego od 3 sierpnia 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku wypłaconego przez płatnika składek (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. uległo przedawnieniu. W związku z tym stwierdzono, że brak jest podstaw do wszczęcia postępowania w sprawie ponownej weryfikacji ustalonej podstawy wymiaru i wysokości zasiłku chorobowego wypłaconego A. S. przez I.. Decyzja została doręczona na adres ubezpieczonego jako pełnomocnika A. S. w dniu 10 lutego 2022 roku. Od przedmiotowej decyzji radca prawny P. L. jako pełnomocnik A. S. wniósł 10 marca 2022 roku – za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału I w W. odwołanie do Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. W komparycji odwołania i w petitum środka zaskarżenia radca prawny P. L. wskazał, że działa jako pełnomocnik A. S. w ramach udzielonego pełnomocnictwa. Zarządzeniem z 3 czerwca 2022 roku Sędzia w Sądzie Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt (...) zarządził zwrot odwołania na podstawie art. 130 ^1a § 1 k.p.c., ze względu na brak formalny, polegający na niedołączeniu do odwołania pełnomocnictwa do reprezentowania odwołującej w postępowaniu sądowym. Zarządzenie o zwrocie odwołania została doręczone na wskazany w pismach adres korespondencji Kancelarii radcy prawnego P. L. i odebrane w placówce pocztowej osobiście przez radcę prawnego 13 lipca 2022 roku. Radca prawny P. L. nie podjął żadnych działań w związku z otrzymanym zarządzeniem o zwrocie odwołania od decyzji ZUS, w szczególności zaniechał ponownego wniesienia przedmiotowego odwołania z powołaniem się na art. 130 ^1a § 3 k.p.c., tj. pozbawionego braków formalnych, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia. Zarządzenie z 3 czerwca 2022 roku o zwrocie odwołania od decyzji ZUS stało się prawomocne z dniem 21 lipca 2022 roku, a sprawa sądowa została zakończona bez merytorycznego rozpoznania, co doprowadziło równocześnie do uprawomocnienia się niekorzystnej dla A. S. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 4 lutego 2022 roku.

(dowód: decyzja ZUS z 4 lutego 2022 r., k. 49, odwołanie od decyzji ZUS z 10 marca 2022 r., k. 50-52, zarządzenie z 3 czerwca 2022 r. wydane w prawie sygn. (...), k. 53, elektroniczne potwierdzenie odbioru, k. 54, zarządzenie o stwierdzeniu prawomocności z 1 lipca 2022 r., k. 55, odpowiedź ZUS na odwołanie z 4 kwietnia 2022 r., k. 127-129)

Pismem z 16 lutego 2024 roku A. S. wezwała radcę prawnego P. L. do zapłaty kwoty 92.346,80 zł tytułem odszkodowania za szkodę majątkową spowodowaną niezachowaniem należytej staranności w wykonywaniu umowy zlecenia przy prowadzeniu sprawy jako profesjonalny pełnomocnik – radca prawny. Ubezpieczony radca prawny odmówił zapłaty odszkodowania oraz powołał się na posiadaną polisę OC w ramach umowy zawartej z (...) S.A. w W., obejmująca świadczenie pomocy prawnej w ramach czynności zawodowych. Pismem z 28 maja 2024 roku A. S. wezwała (...) S.A. w W. do zapłaty w terminie 30 dni kwoty 92346,80 zł tytułem odszkodowania z ubezpieczenia OC radcy prawnego P. L.. Pismem z 4 września 2024 roku (...) S.A. w W. poinformowało, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (zarejestrowanego pod numerem 07.842.841) podjęło decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania.

(dowód: wezwanie do zapłaty z 28 maja 2024 r. wraz z potwierdzeniem nadania, k. 56- 59, pismo z 4 września 2024 r., k. 60-61)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Powódka A. S. zażądała zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jaką radca prawny P. L. był objęty w latach 2020-2022, z powołaniem się na przepisy o nienależytym wykonaniu zlecenia wskazanym w treści art. 471 k.c.. Zdaniem powódki z winy ubezpieczonego u strony pozwanej radcy prawnego P. L. powstała w jej majątku szkoda, która pozostaje w związku z nieprawidłowym działaniem ubezpieczonego, polegającym na złożeniu odwołania w imieniu powódki od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych bez załączenia odpisu pełnomocnictwa udzielonego radcy prawnemu P. L. przez powódkę do reprezentowania jej w postępowaniu sądowym, a następnie – po otrzymaniu zarządzenia o zwrocie przedmiotowego odwołania ze względu na powyższy brak formalny - zaniechania przez radcę prawnego podjęcia jakichkolwiek działań naprawczych, przez co zarówno zarządzenie o zwrocie pozwu, jak i sama niekorzystana dla powódki decyzja ZUS uprawomocniły się.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2003 roku w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności radców prawnych ( Dz. U. z 2003, Nr 217, poz. 2134), ubezpieczeniem OC objęta jest odpowiedzialność cywilna radcy prawnego za szkody będące następstwem działania lub zaniechania ubezpieczonego, w okresie trwania polisy ubezpieczeniowej, podczas wykonywania czynności radcy prawnego, o których mowa w art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych. Radca prawny odpowiada za szkody wyrządzone swojemu mocodawcy poprzez własne zaniedbania i błędy, które prowadzących do przegrania sprawy, której wynik byłby dla tej strony korzystny, gdyby pełnomocnik dochował należytej staranności. W takim przypadku mocodawca może żądać odszkodowania, a do oceny Sądu należy określenie należytej staranności wymaganej od radcy prawnego przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru ich działalności (por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2004 roku, sygn. akt V CK 297/04).

Powódkę A. S. łączyła z radcą prawnym P. L. umowa zlecenia (art. 734 k.c. i nast.), a więc P. L. zobowiązany był do starannego działania przy prowadzeniu sprawy swojej mocodawczyni, przy uwzględnieniu profesjonalnego charakteru jego działalności zawodowej. Odpowiedzialność profesjonalnego pełnomocnika prawnego oceniać należy według art. 471 k.c. w oparciu o wynikające z niego zasady odpowiedzialności. Oznacza to, że w oparciu o przepis art. 355 § 2 k.c. czynności dokonywane przez profesjonalnego pełnomocnika należy oceniać biorąc pod uwagę wzorzec staranności ogólnie wymaganej w działalności pełnomocnika profesjonalnego. Adwokat (jak również radca prawny) odpowiada wobec swojego mocodawcy na zasadzie winy (w postaci nieumyślnej i umyślnej) za wszelkie szkody pozostające w związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem w zakresie świadczenia pomocy prawnej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 8 marca 2012 roku (sygn. akt V CSK 104/11, LEX nr 1215159), wobec braku szczególnych regulacji odpowiedzialności odnoszących się do kwalifikowanych pełnomocników w zakresie ich odpowiedzialności odszkodowawczej za nienależyte wykonanie zobowiązania wynikającego z łączącej go z mocodawcą umowy zlecenia obejmującej świadczenie pomocy prawnej polegającej na reprezentacji w postępowaniu sądowym, zastosowanie mają ogólne zasady odpowiedzialności odszkodowawczej za niewykonanie zobowiązań umownych przewidziane w art. 471 i nast. k.c., w tym także, w art. 472 w zw. z art. 355 § 2 k.c. wymagające od takiego pełnomocnika zachowania należytej staranności uwzględniającej zawodowy charakter prowadzonej działalności. Na marginesie należy poczynić uwagę, że nie można wykluczyć sytuacji, w której pełnomocnik procesowy dopuści się zaniedbania noszącego znamiona czynu niedozwolonego (art. 415 k.c., art. 430 k.c.), co na podstawie art. 443 k.c. może prowadzić do realnego zbiegu odpowiedzialności ex contractu i ex delicto. Należy stwierdzić, że zawinione jest zachowanie profesjonalnego pełnomocnika, któremu można przypisać niestaranność.

Z przepisu art. 471 k.c. wynika, że dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Aby zatem można było mówić o odpowiedzialności radcy prawnego P. L. za wystąpienie szkody, a co za tym idzie, uznania odpowiedzialności odszkodowawczej występującego jako gwaranta zakładu ubezpieczeń i zasądzenia odszkodowania, muszą być wykazane łącznie wszystkie przesłanki odpowiedzialności za niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, czyli działanie lub zaniechanie prowadzące do powstania szkody, jej wysokość oraz związek przyczynowy pomiędzy powstaniem szkody a zachowaniem dłużnika. Ciężar udowodnienia tych przesłanek spoczywa na osobie wywodzącej ze swoich twierdzeń skutki prawne w myśl art. 6 k.c., a więc w tym przypadku na powódce żądającej naprawienia szkody.

Mając na uwadze wydane w toku postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. (...) zarządzenie o zwrocie odwołania ze względu na brak formalny polegający na niedołączeniu do odwołania pełnomocnictwa do reprezentowania odwołującej w postępowaniu sądowym, a następnie brak podjęcia przez pełnomocnika jakichkolwiek działań mających na celu uzupełnienie tego braku, co doprowadziło do uprawomocnienia się zarządzenia, należy podzielić argumentację powódki, że doszło do zawinionego błędu po stronie radcy prawnego P. L.. Niewątpliwie radca prawny naruszył obowiązek starannego działania i dopuścił się niedbalstwa.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był co do zasady bezsporny. Kwestią wymagającą oceny przez Sąd było natomiast to, czy w sytuacji w której ubezpieczony radca prawny P. L. uzupełniłby brak formalny odwołania wniesionego w imieniu powódki w postaci braku odpisu pełnomocnictwa, poprzez ponowne wniesienie przedmiotowego odwołania wraz z dokumentem pełnomocnictwa, Sąd Rejonowy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, rozpoznając merytorycznie sprawę powódki prowadzoną pod sygn. akt (...), uwzględniłby odwołanie w całości, a tym samym czy powódka finalnie uzyskałaby świadczenie w wysokości 92.346,80 zł. W przedmiotowej sprawie bowiem powódka starała się uzyskać od strony pozwanej zapłatę różnicy pomiędzy wypłaconymi jej faktycznie świadczeniami chorobowymi w okresie od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku, a wyliczoną przez siebie wartością zarówno wynagrodzenia chorobowego, jak i zasiłku chorobowego, która miałaby uwzględniać kwoty wypłacone na rzecz powódki na podstawie wyroku jaki miałby zapaść w sprawie przed sądem pracy.

Jak wskazano powyżej, sam fakt zawinionego działania radcy prawnego nie może jednak stanowić podstawy do uznania odpowiedzialności odszkodowawczej jego zakładu ubezpieczeń. Kwestią istotną jest bowiem określenie, jakie skutki wywołało wspomniane zaniechanie pełnomocnika w sprawie. Zaniechanie należy do sfery faktów, natomiast ocena czy i jakie następstwa wywołało ono w stosunkach prawnych łączących strony, zależy od oceny sądu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 14 stycznia 2009 roku, sygn. akt I ACa 915/08). W związku z tym, zadaniem powódki zgodnie z treścią art. 6 k.c. było przedstawienie w niniejszym postępowaniu dowodów na to, że skuteczne wniesienie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych spowodowałoby zmianę tej decyzji na jej korzyść. W ocenie Sądu, powódka nie zdołała jednak udowodnić tych okoliczności, przy czym należy mieć na względzie, że samo skuteczne wniesienie takiego odwołania nie gwarantuje rozstrzygnięcia na korzyść odwołującej. W sprawach o odpowiedzialność zawodowej pełnomocnika Sąd rozpoznający sprawę o odszkodowanie musi de facto wcielić się w role tego sądu, który wydawałby wyrok w sprawie, w której doszło do zaniechań.

Sąd doszedł do przekonania, że nawet gdyby odwołanie od decyzji ZUS z 4 lutego 2022 roku zostało skutecznie złożone przez pełnomocnika powódki – radcę prawnego P. L., to z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością nie doszłoby do wzruszenia decyzji tejże decyzji, ponieważ żądanie powódki co do wypłaty dodatkowego zasiłku było przedawnione. Zgodnie bowiem z art. 67 ustawy z 25 czerwca 1999 roku o świadczenia pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego, wyrównawczego, macierzyńskiego oraz opiekuńczego przedawnia się po upływie 6 miesięcy od ostatniego dnia okresu, za który zasiłek przysługuje (ust. 1). Jeżeli niezgłoszenie roszczenia o wypłatę zasiłku nastąpiło z przyczyn niezależnych od osoby uprawnionej, termin 6 miesięcy liczy się od dnia, w którym ustała przeszkoda uniemożliwiająca zgłoszenie roszczenia (ust. 3). Jeżeli niewypłacanie zasiłku w całości lub w części było następstwem błędu płatnika składek, o którym mowa w art. 61 podmioty ustalające prawo i wypłacające zasiłki ust. 1 pkt 1, albo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, roszczenie o wypłatę zasiłku przedawnia się po upływie 3 lat (ust. 4). Wskazać w tym miejscu należy, że przedawnienie wypłaty zasiłku polega na tym, że żądanie wypłaty konkretnego świadczenia ubezpieczeniowego po upływie wskazanego tam terminu wygasa z mocy prawa, a wypłaty przedawnionego świadczenia ubezpieczony nie może skutecznie egzekwować.

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego był przedawnione nie dlatego, że upłynęły 3 lata od okresu za który przysługiwał zasiłek – czyli podstawą przedawnienia w tej sytuacji nie był art. 67 ust. 4 cytowanej powyżej ustawy, ale art. 67 ust. 1. Zdaniem Sądu powódka mogła i powinna zgłosić żądanie wypłaty zasiłku, ponieważ wiedziała że przysługuje jej zasiłek w większej wysokości i powinna była zaskarżyć decyzję ZUS z 2018 roku, a ewentualnie wnosić o zawieszenie postępowania sądowego do czasu rozstrzygnięcia tego czy premia regulaminowa jej przysługuje, a przez to czy powinna wliczać się do podstawy wymiaru składek. Podkreślić trzeba, że sama instytucja przedawnienia żądania wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego ma sprzyjać stabilizacji stosunku prawnego ubezpieczenia społecznego i gwarantuje jego pewność. Chroni także system ubezpieczeń społecznych przed niekorzystnymi skutkami zgłaszania przez osoby uprawnione żądania wypłaty świadczeń z FUS po upływie dłuższego czasu jaki nastał od uzyskania prawa do świadczenia. Ma za zadanie w pewnym sensie być czynnikiem mobilizującym osoby uprawnione do szybkiego zgłaszania właściwemu podmiotowi żądania wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, w sytuacji gdy zostały spełnione przesłanki warunkujące powstanie prawa do tego świadczenia. Przedawnienie roszczenia o zasiłek chorobowy następuje przy tym ipso iure, co oznacza, że ubezpieczony po upływie okresów przedawnienia traci prawo do zasiłku i nie ma procesowych możliwości ubiegania się o jego wyrównanie. Wskazać trzeba także, że powódka w istocie w żadnym piśmie czy to wobec ZUS czy też wobec pracodawcy, tj. (...) sp. z o.o. w W. nie sformułowała żądania roszczenia o wypłatę wyrównania zasiłku chorobowego, wypłaconego w zaniżonej wysokości. Roszczenie powódki o wypłatę różnicy pomiędzy wypłaconymi jej faktycznie świadczeniami chorobowymi za okres od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku, a wyliczoną przez siebie wartością zarówno wynagrodzenia chorobowego, jak i zasiłki chorobowego uległo więc przedawnieniu, bo powódka nigdzie go nie sformułowała, ani nie zgłosiła do żadnego z podmiotów zobowiązanych do zapłaty. Oznacza to, że dokonanie przez sąd zmiany decyzji ZUS z 4 lutego 2022 roku na korzystną z punktu widzenia powódki, a więc wskutek uwzględnienia odwołania, nie zmieniłoby jej sytuacji prawnej. Nawet jeśli powódce faktycznie należałaby się wypłatą wyrównania świadczeń chorobowych przypadających za okres od 1 lipca 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku, to na etapie wniesienia odwołania nie miała już realnych możliwości uzyskania ich zapłaty – wskutek braku podjęcia odpowiednich kroków o wiele wcześniej, aniżeli moment nawiązania współpracy z radcą prawnym P. L.. Powódka powinna więc albo wnieść odwołanie, ale od decyzji z 5 września 2018 roku, albo zainicjować postępowanie przed ZUS o wypłatę wyrównania należnego jej zasiłku chorobowego i poinformować ZUS, że toczy się postępowanie sądowe pomiędzy nią a I.. Tylko w takiej sytuacji wyrok wydany przez sąd pracy w zainicjowanej przez ubezpieczonego u strony pozwanej pełnomocnika – radcy prawnego P. L. sprawie mógłby skutkować uwzględnieniem roszczenia powódki. Jeżeli chodzi o kwestię przerwania biegu przedawnienia to Sąd nie podziela stanowiska powódki, że zastosowanie ma przepis art. 123 k.c. dotyczący przerwania biegu przedawnienia. W ocenie Sądu przepisy Kodeksu cywilnego co do przedawnienia roszczeń nie mają odpowiedniego zastosowania do instytucji zawartych w ustawach ubezpieczeniowych. Powódka podnosiła, że bieg terminu przedawnienia roszczenia uległ co najmniej dwukrotnie przerwaniu i rozpoczynał swój bieg na nowo, powołując się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego – Izby Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 4 lipca 2007 roku wydany w sprawie o sygn. I UK 34/07. Jednakże w ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę wskazany pogląd Sądu Najwyższego sprzed ponad 20 lat jest odosobniony. Brak jest utrwalonej linii orzeczniczej pozwalającej na stosowanie przepisów kodeksu cywilnego dotyczących zawieszenia czy przerwania biegu przedawnienia oraz liczenia biegu przedawnienia na nowy do ustaw ubezpieczeniowych. Przy odmiennym przyjęciu musielibyśmy dojść do absurdalnych wniosków, że za każdym razem kiedy uprawniony zwracałby się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (przykładowo co pół roku) o wypłatę tego samego zasiłku, nigdy nie doszłoby przedawnienia takiego roszczenia, co podważa istotę tej instytucji przedawnienia, o czym była już mowa powyżej. Skoro decyzja ZUS z 2018 roku nie została przed powódkę zaskarżona to jest ona ostateczna i nie podlega wzruszeniu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należało uznać, że sformułowane przez powódkę odwołanie roszczenia nie miało szans powodzenia, co w przypadku skutecznego uzupełnienia braków formalnych odwołania, znalazłoby odzwierciedlenie wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie, tj. doszłoby do oddalenia odwołania.

Odnosząc się do samej wysokości szkody, to rzeczywiście rację należy przyznać pełnomocnikowi pozwanego, że nie została ona wykazana przez powódkę. Z materiału procesowego nie wynika w żaden sposób, dlaczego taka kwota została wskazana jako wartość roszczenia. Wskazać przy tym należy, że okoliczność tę strona pozwana podniosła dopiero w stanowisku końcowym, zaskakując powódkę takim stanowiskiem procesowym. W przypadku uznania zasady odpowiedzialności pozwanej, należałoby przyjąć, że wysokość roszczenia została przyznana przez stronę pozwaną, która nie zaprzeczała faktom wskazanym przez powódkę w tym zakresie.

Reasumując, należy stwierdzić, że pomimo ustalenia w toku postępowania niewątpliwie zawinionego niewłaściwego wykonania zobowiązania przez radcę prawnego P. L., a także po wzięciu pod uwagę materiału dowodowego wynikającego ze sprawy o sygn. akt (...) toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie, powództwo nie może zostać uwzględnione z uwagi na brak wykazania adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem pełnomocnika a powstałą w majątku powódki szkodą. Powódka nie wykazała bowiem w toku niniejszego postępowania, że po skutecznym wniesieniu odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 4 lutego 2022 roku nastąpiłaby korzystna z jej punktu widzenia zmiana tejże decyzji i doszłoby do przeliczenia podstawy wymiaru oraz wysokości zasiłku chorobowego za okres od 3 sierpnia 2017 roku do 29 grudnia 2017 roku. Wobec powyższego stwierdzić należało brak podstaw do uwzględnienia żądania, a powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Za stronę przegrywającą należało uznać powódkę, gdyż powództwo zostało oddalone w całości. Z uwagi na powyższe należało orzec zwrot kosztów procesu na rzecz strony pozwanej od powódki. Na zasądzoną kwotę 5417 złotych złożyło się: 5400 z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

sędzia Maciej Świder

Sygn. akt VI C 1401/24/S

Sekretariat proszę:

1.  odnotować uzasadnienie wyroku,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki przez e-pismo,

3.  kal. 3 tygodnie + obieg poczty + d/d.

K., 17 lipca 2025 roku

sędzia Maciej Świder